Een tijd geleden kwam ik een mooie text tegen die perfect verwoordde wat een Greyhound ervaart en denkt, daarom besloot ik deze text voor jullie te vertalen. Ik hoop dat jullie hiermee toch nog iets meer inzicht krijgen in wat een adoptie teweeg brengt.

Dit ras is nooit gevraagd geweest om iets voor zichzelf te doen, beslissingen te nemen of vragen te beantwoorden. Hij werd altijd bediend op poot en staart. Het enige verbod in een racende greyhound zijn leven is, van niet in een gevecht te raken of bepaalde dingen op te eten buiten in zijn loopweide.

 

Laat ons dit even allemaal doornemen.  Vanaf het spenen tot het moment dat je naar de training vertrok (scholing) op de leeftijd van ongeveer anderhalf jaar, groeide je op met je broers en zussen. Wanneer je wegging om aan uw rencarriere te beginnen, kreeg je, je eigen “appartement” in een groot appartementsblok. Niemand mocht in jouw bed, behalve jijzelf, en wanneer je daar was mocht niemand je aanraken, zonder duidelijke waarschuwing.

 

Iemand hoort een wagen aankomen, of een kenneldeur wordt ontgrendeld.  De lichtschakelaar wordt aangestoken. De grote bekken in het appartementsblok, en zo  zijn er altijd wel een paar, beginnen te blaffen of te huilen. Je bent klaarwakker tegen de tijd dat een mens je deur open doet om je uit te laten. Een Greyhound wordt nooit aangeraakt terwijl hij slaapt.

 

Je eet wanneer je gevoed wordt, dit op een zeer strak schema. Niemand vraagt je of je honger hebt of wat je wil eten. Er wordt je nooit gezegd, iets niet op te eten dat in je nabijheid is.  Niemand raakt ooit je eetkom aan terwijl je eet. Je wordt niet gestoord, omdat het belangrijk is om je kom leeg te eten.

 

Er wordt niet gevraagd of je “naar buiten” wil. Je wordt in de loopwei  gezet en het duurt niet lang eer je het idee krijgt van wat je moet doen terwijl je daar bent. Tenzij het echt uit de hand loopt, mag je jagen, een robbertje spelen en je poten zetten op alles en iedereen. De enige mensen die je kent zijn de “bedienden” die je voeren, en de “WC-madammen” (heren) die jullie uitlaten om jullie gevoeg te doen. Mensen respecteren? Dat is zeker een grap!

 

Niemand komt binnen of gaat uit je kennel zonder dat je het weet. Jij ziet het al, weet het al. Er zijn geen verrassingen, dag in en dag uit. Het enige wat (enkel) gehoopt wordt is dat je op een dag wint, je plaatst of showt, en daar heb je niet veel controle over. Het zit in je bloed, het zit in je hart, het is je lot – of niet.

 

En wanneer het niet zo is, dan wordt er plots van jou verwacht dat je een beschaafd persoon bent in een zachte vacht. Maar mensen realiseren zich niet, dat je misschien niet eens hun taal spreekt. Sommigen onder u weten niet eens hun naam, omdat het niet nodig was. Er werd je nooit gevraagd of gezegd om iets te doen als een individu, je was altijd deel van het “syndicaat van het appartement”, het zusterschap of broederschap en iedereen deed altijd alles te samen als een groep of roedel. De enige keer dat je iets als een individu deed was tijdens je scholing of tijdens een race, en dan nog, JE WAS NIET ALLEEN.

 

Plots, wordt er van hem gevraagd om zich te gedragen op plaatsen waar hij nooit geleerd werd hoe hij zich moet gedragen. Er wordt van hem verwacht verantwoordelijkheid te nemen om te zeggen wanneer hij naar buiten moet, te komen wanneer hij geroepen wordt, niet op te springen of op de zetels te kruipen, geen eten op te eten dat op het aanrecht of de tafel  staat. Hij wordt gedropt in een wereld dat de zijne niet is en dit zonder waarschuwing.

Bijna alles wat hij doet is verkeerd. Plots is hij in de minderheid. Nu is hij enkel een huisdier. Hij is werkloos, in een plaats waar mensen verwachten van hem dat hij weet hoe hij zich moet gedragen en het schema kent, zelf al is er geen. (Hoeveel keer heb je iemand horen zeggen “Hij laat me niet weten wanneer hij buiten moet”  Wat voor een schema is dat?) Heb je ooit de grap gehoord over de hond die zegt “ Mijn naam is Nee-Nee Stoute Hond. Wat is de uwe?  Voor mij is dit niet eens grappig.  Alle beschermende grenzen zijn weg. Er is geen waarschuwing voor er iets gebeurt. Er is geen sterkte in aantal meer. Hij wordt wakker met een monsterlijk menselijk gezicht 2 cm van het zijne.  Waarom zou hij niet geloven dat dit ”iemand”, die bij hem gekropen is, hem niet zou opeten voor lunch? ( Ik moet u dames, echt vragen hoe u zou reageren mocht er iemand die u nauwelijks kent, bij u kruipen terwijl u slaapt?) Nee, ik ga niet vragen naar mannelijke input ;)

 

Nu wordt hij alleen gelaten, voor de allereerste keer in zijn leven, op een vreemde plaats, en zonder idee van wat er gaat gebeuren of hoelang het gaat duren eer er iemand weer komt. Als hij niet in een bench zit, kan hij door de muur of het venster gaan, over de omheining,  radeloos op zoek naar iets bekend, iets dat hem weer verbindt met zijn leven. Als hij vrij geraakt, zal hij bekendheid vinden binnen zichzelf, adrenaline hoog, de wind in zijn oren, bloed stromend en rennen, zodat zijn hart weer heel is – tot hij tegen een auto loopt.

 

Veelal is het eerste contact met zijn nieuwe familie een straf, iets wat hij nooit heeft meegemaakt, iets wat hij niet verstaat nu, en zeker niet in het midden van de rest van de chaos. En het ergst van al, wat zijn de meest voorkomende reacties op slecht gedrag? We leven in een gewelddadige maatschappij, waar het antwoord op elke irritatie een slag, stamp of wrijf-je-neus-er-in, is. Onder deze omstandigheden, bedenk ik mij, dat elke succesvolle adoptie een mirakel is.

 

Er wordt, in principe, van hem verwacht om de manieren te hebben van een op zijn minst 6 jaar oud kind. Maar, hoeveel van jullie zouden een onbekende, 6-jarige alleen laten in jullie huis voor vele uren en niet verwachten dat er weet-ik-veel-wat gebeurt is, als je terug komt? Bedenk, wanneer u dit zou doen, dat u zou kunnen veroordeeld worden voor kindermishandeling en verwaarlozing. Maar toch doen mensen dit Greyhounds aan en dit is veelal een reden waarom er zoveel terug komen.

 

Hoeveel honden worden er niet teruggebracht omdat ze de adoptant niet vertelden wanneer ze naar buiten moesten? Hoeveel voor tegen mensen op te springen, op de meubels te kruipen, op het aanrecht te klimmen, verlatingsangst of verdedigingsdrang wanneer ze schrikken of pijn hebben (aka grollen en bijten)? Zo, laat ons duidelijk zijn: Soms is het de hond zijn “fout” dat hij zich niet kan aanpassen. Hij is niet uitgerust met de sociale vaardigheden van een 6 jaar oud kind. Maar je kan hem helpen.

"Thoughts of a Greyhound" geschreven door Kathleen Gilly voor het Greyhound seminarie 1998